Όλοι έχουμε μια
αστεία ταξιδιωτική ιστορία που διηγούμαστε παντού και πάντα ;)
Σε
κάθε σχεδόν ταξίδι θα συμβεί κάτι απρόσμενο, κάτι απροσχεδίαστο, αστείο ή/και
περίεργο, το οποίο θα θυμόμαστε για πάντα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για
τον οποίο ταξιδεύουμε, σωστά;
«Δεν
ξέρω αν συμβαίνει σε όλους ή έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, σε κάθε ταξίδι όμως
που κάνω συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο το οποίο είναι από εκείνες τις ιστορίες
που λες επιστρέφοντας και ή γελάνε όλοι ή αναφωνούν ‘’αποκλείεται!’’»,
λέει η αγαπητή Ειρήνη (δες παρακάτω).
Και όχι. Δεν είσαι η μόνη.
Σε
αυτό το ποστ, εγώ και 5 ταξιδιώτες που είχα την τύχη να γνωρίσω μέσω του Instagram
αφηγούμαστε το πιο χαρακτηριστικό ευτράπελο από τα ταξίδια μας. Ξέρεις, μια
ιστορία αντίστοιχη με εκείνη που λέει ο πατέρας σου κάθε φορά στο τραπέζι και
που έχεις μάθει απέξω. Αυτήν την ιστορία.
Μαρία &
Χρήστος @two_greeks_on_the_go
Η
μόνη ιστορία που θα λέω για πάντα είναι ότι σαν λύση ανάγκης επέλεξα να μπω σε
ελληνικό μαγαζί στη Βιέννη και πλήρωσα για έναν γύρο, ένα ούζο και μια πίτα
κομμένη στα τέσσερα 41.30 ευρώ!
Εβίτα @evita_travelstheworld
Βαρκελώνη
, Μάρτης του 2018. Μετά από μια υπέροχη εβδομάδα […] είχε φτάσει η ώρα της
επιστροφής. Για να καταλάβετε όλο το στόρυ , να σας πώ οτι δεν μέναμε κέντρο
Βαρκελώνη, αλλά […] σε μια πόλη μια ώρα μακριά περίπου, το Sabadell .
Το
πλάνο της επιστροφής είχε ως εξής. Η πτήση μας αναχωρούσε στις 12 το μεσημέρι από
το αεροδρόμιο El Prat της Βαρκελώνης. Που σήμαινε ότι στις 8.00 έπρεπε να
ήμασταν στο σταθμό του προαστιακού του Sabadell , και μετά από μια ώρα
διαδρομής να φτάναμε κέντρο Βαρκελώνης στη Plaza Catalunya . Από εκεί θα παίρναμε
το λεωφορείο για το αεροδρόμιο , και σε μια ώρα περίπου δηλαδή κατά τις 10 θα
ήμασταν χαλαροί και άνετοι […].
Την
ημέρα εκείνη λοιπόν, […] πλησιάζοντας στο σταθμό , αρχίσαμε να βλέπουμε πολύ
κόσμο μαζεμένο απέξω και θυμάμαι ακόμα να βλέπω στην οθόνη των διαδρομών ένα μεγάλο
Χ , και μια αλυσίδα που έκλεινε την είσοδο. […] Προσπαθήσαμε να μάθουμε
πληροφορίες αλλά ως γνωστόν οι Ισπανοί δεν είναι φαν της αγγλικής διαλέκτου ,
οπότε πέρα από τα βασικά , δεν μπορούσαμε να μάθουμε γιατί και μέχρι πότε ήταν
κλειστός ο προαστιακός!
Ο
άντρας μου τηλεφώνησε στον (Ισπανό) φίλο μας , ο οποίος […] μας ενημέρωσε ότι
λόγω της Ημέρας της Γυναίκας , το κέντρο της Βαρκελώνης ήταν γεμάτο από
γυναίκες που διαδήλωναν, υπήρχε κυκλοφοριακό κομφούζιο και κάποιοι σταθμοί
είχαν κλείσει επ'αόριστον !
Η
ώρα περνούσε και είχα αρχίσει πλεόν να αγχώνομαι έντονα , γιατί ακόμα και στο
κέντρο να φτάναμε με κάποιο τρόπο , η κίνηση θα ήταν υπερβολική και το
λεωφορείο προς το αεροδρόμιο σίγουρα δε θα μας άφηνε στην ώρα μας! […] Βρίσκοντας
ένα και μοναδικό ταξί το οποίο ήταν και άδειο ( ο οδηγός είχε πεταχτει για καφέ
και παστελ ντε νατα σίγουρα) , πάθαμε ένα εγκεφαλικό στην αρχή συνειδητοποιώντας
ότι θα δίναμε 70 ευρώ για τη διαδρομή και ότι δυστυχώς δεν είχαμε άλλη επιλογή!
Εντέλει
προλάβαμε να φτάσουμε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας. Αρκετά συγχυσμένη και
φτωχότερη κατα 70 ευρώ αλλά τουλάχιστον μέσα στο αεροπλάνο ακούγωντας τους
μπροστινούς μου να συζητάνε για τον φίλο τους που μπλέχτηκε στη κίνηση μέσα στο
λεωφορείο στη Βαρκελώνη και δεν πρόλαβε ποτέ τη πτήση... […]
Αγγέλα @greekwomantraveller
Μου
έχουν συμβεί μικρά πραγματάκια, όπως πχ ότι στο Μαρόκο όλοι με περνούσαν για
Βερβέρησα και με σταματούσαν στον δρόμο και μου χαρίζανε καμήλες για να τους παντρευτώ…
Η πιο δελεαστική πρόταση ήταν αυτή ενός νεαρού, ο οποίος ήταν ο μόνος
φυσιολογικός με όλα τα δόντια στη θέση τους, που μου έταζε όλο το βράδυ που
ήμασταν στην παλιά αγορά και βολτάραμε λαγούς με πετραχήλια για να τον
ακολουθήσω. 5000 καμήλες, δύο σπίτια, μια φεράρρι και άλλα… Με ακολουθούσε όλο
το βράδυ σχεδόν από πίσω!
[…]
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το ταξίδι που είχα κάνει στα βάθη της Τουρκίας, (ναι, έτσι
αποκαλώ το Καραμάν), για κάμπινγκ μήνα Νοέμβριο και δεν είχε πίεση το νερό στα
ντουζ, κάτι το οποίο είπαμε στους ανθρώπους του κάμπινγκ και μας καθησύχασαν
ότι «όλα καλά, θα αγοράσουμε λίγη πίεση». Ή μήπως τότε στην Αρμενία όπου ένας
οδηγός ταξί που μιλούσε μόνο Ρωσικά είχε αναλάβει να μας γυρίσει όλη τη χώρα
και η συνεννόηση μαζί του θύμιζε σκηνές από τη Ντένη Μαρκορά και τη Μαρούσκα.
Εμείς Ελληνικά-Αγγλικά, εκείνος Ρωσικά και δεν υπήρξε μέρα που να μην
συνεννοηθούμε. […] Μπορώ επίσης να μιλάω με τις ώρες για την κυρία στο σταθμό
τρένου στο Βουκουρέστι που δεν ήξερε Αγγλικά και δεν καταλάβαινε ότι θέλουμε
εισιτήριο για να πάμε στην πόλη Μπρασόβ και νεύριαζε και μας φώναζε στη γλώσσα
της και ζούσαμε ένα θέατρο του παραλόγου. Εκείνο όμως που κατατάσσω στο top 3
από από τη λίστα ‘’Ευτράπελα-περίεργα σε ταξίδια’’, είναι η φορά που
προσπαθώντας να φτάσω από το Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας στη Μπαγιόν της
Γαλλίας βρέθηκα εγώ και οι φίλες μου αλλού γι’ αλλού.
Ξεκινώντας
από το Σαν Σεμπαστιάν είχαμε σαφής οδηγίες ότι θα κάνουμε μια διαδρομή χ ώρες,
θα φτάσουμε στον τερματικό σταθμό του λεωφορείου, όπου είναι η πόλη Μπαγιόν, θα
συναντήσουμε την πλατεία με μια εκκλησία και ένα ποτάμι, και εκεί δεξιά θα
βρούμε της τουριστικές πληροφορίες της πόλης όπου μπορούμε να προμηθευτούμε
χάρτη της πόλης. Όλα καλά και όλα εύκολα! Άλλωστε στην παρέα υπήρχε και
εκκολαπτόμενη καθηγήτρια γαλλικών οπότε ήταν αδύνατον να πάει κάτι στραβά.
Μέχρι που πήγαν όλα. Στραβά. Το λεωφορείο σταμάτησε έπειτα από μισή ώρα
διαδρομής, δίπλα σε μια πινακίδα που έδειχνε ότι για να πας στην Μπαγιόν έπρεπε
να στρίψεις δεξιά. Κατέβηκαν όλοι οι επιβάτες, κατεβήκαμε κι εμείς γεμάτες
χαρά. Για να σιγουρευτούμε ότι δεν κάνουμε λάθος βάζουμε την εκκολαπτόμενη
καθηγήτρια γαλλικών να ρωτήσει τον οδηγό αν φτάσαμε. Έπειτα από τον πιο σύντομο
διάλογο στον πλανήτη γη μας λέει περιχαρής ότι βρισκόμαστε στον προορισμό μας.
Κινήσαμε για την εξερεύνηση της πόλης όπου πέρα από το ότι ήταν όλα πανάκριβα
και όλες οι καρτ-ποστάλ και τα αναμνηστικά μαγνητάκια έγραφαν Saint Jean de
Luz. […] Έπειτα από αρκετά κλικ αναμνηστικών φωτογραφιών σε μια παραλία και στα
στενά της πόλης εγώ με τη φίλη-συνταξιδιώτισσα Μ. παγώνουμε στη μέση του δρόμου
και ανακοινώνουμε στην υπόλοιπη, ανέμελη μέχρι εκείνη τη στιγμή, παρέα ότι δεν
συναντήσαμε το ποτάμι, δεν είδαμε τον καθεδρικό, δεν βρήκαμε στο info spot και
δεν κάναμε ποτέ χ ώρες διαδρομής για να φτάσουμε. Το βλέμμα όλων στράφηκε στην
εκκολαπτόμενη καθηγήτρια γαλλικών που ατάραχη λέει, ΄΄Μα ρώτησα τον οδηγό αν
αυτό είναι το λεωφορείο για Μπαγιόν και μου είπε ναι!’’ Κατάληξη: Να ρωτάμε
αγνώστους για το που βρισκόμαστε. Τελικά οι καρτ-ποστάλ δεν μας έλεγαν ψέματα.
Ήμασταν στο Saint Jean de Luz. Μια παραλιακή πόλη στα σύνορα Γαλλίας – Ισπανίας.
[…] Ηθικό δίδαγμα. Φοβού τους φίλους σου και γλώσσες ξέροντες!
Ταξίδευα
στον Περσικό κόλπο (Εμιράτα, Ομάν, Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Κατάρ) με μια φίλη μου.
Επειδή εγώ έχω μια τρέλα με τις φωτογραφίες και κυρίως με τις πανοραμικές,
έψαξα στο ίντερνετ πού να πάμε για πότο στο Μπαχρέιν και βρήκα ένα roof
garden
με απίστευτη θέα. Έκανα
κράτηση και πήγα με τη φίλη μου. Στο απέναντι τραπέζι καθόταν ένας αρκετά γοητευτικός
άνδρας με τον οποίο ανταλλάξαμε ματιές, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να μιλήσω.
Κι έτσι περνούσε η ώρα. Αυτός κάπνιζε κι εγώ όντας ευκαιριακή καπνίστρια, είχα
τη φαεινή ιδέα να στείλω τη φίλη μου να του ζητήσει τσιγάρο. Αφού το πήρε, τη ρώτησε
τι γλώσσα μιλάμε γιατί δεν του ήταν οικεία. Είπαμε Ελληνικά και κάπως έτσι
ξεκίνησε η κουβέντα. Στην πορεία τον φωνάξαμε στο τραπέζι μας και συζητούσαμε
για τη ζωή στο Μπαχρέιν και την Ιορδανία, από όπου κατάγεται. Το ότι κατάγεται
από το Αμμάν (πρωτεύουσα της Ιορδανιας) στάθηκε αφορμή να αλλάξουμε αριθμούς,
μιας και ενώ είχα πάει στη Ιορδανία στο παρελθόν, δεν είχα πάει στο Αμμάν, αν
και θα το ήθελα. Όλο αυτό δεν κράτησε πάνω από 2 ώρες.
Την
επόμενη μέρα, φύγαμε για Κουβέιτ. Παρόλα αυτά, είχαμε καθημερινή επικοινωνία
και τον Αύγουστο που μας πέρασε στο Αμμάν και αποφασίσαμε πως θέλουμε να
είμαστε μαζί, έστω και εξ αποστάσεως. Σε μία εβδομάδα θα βρεθούμε στην Αθήνα για
πέντε μέρες και μετά θα πετάξουμε για Μόναχο! Αυτά…
Ιωάννα @atheniangirloutandabout
Μία
αρκετά αστεία και πρόσφατη ιστορία που θα θυμάμαι για πάντα, είναι το δείπνο
μας στο Σαλτσβούργο. Αποφασίσαμε να φάμε κάτι πιο πρόχειρο, όμως όλα τα μαγαζιά
ήταν κλειστά, καθώς ως κλασσικοί Έλληνες πήγαμε για φαγητό στις 22.00, όπου
στις περισσότερες Ευρωπαϊκές πόλεις, τα εστιατόρια είναι ήδη κλειστά. Αφού
ρωτήσαμε έναν ντόπιο νεαρό, μας σύστησε μια ιταλική ταβερνούλα. Πήγαμε εκεί,
καθίσαμε έξω στα τραπεζάκια και προς μεγάλη απογοήτευση του ιδιοκτήτη, ήμασταν
μια αρκετά πεινασμένη παρέα 15 ατόμων. Ο άνθρωπος σε λίγη ώρα θα έκλεινε το
μαγαζί του, όμως εμείς είχαμε ήδη αρχίσει να κοιτάμε τον κατάλογο. Η παραγγελία
χοντρικά έγινε ως εξής:
-Πόσες
πίτσες;
-6
(πάει
μέσα τρέχοντας και δίνει παραγγελία)
-Πόσες
μακαρονάδες;
-5
(πάει
μέσα τρέχοντας και δίνει παραγγελία)
Να
μην πολυλογώ, ο άνθρωπος ήταν σίφουνας. Το φαγητό ήρθε μέσα σε 10 περίπου λεπτά
και να λέμε την αλήθεια ήταν νοστιμότατο. Ώσπου είδα μια κατσαρίδα να μπαίνει
μέσα στο μαγαζί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τσουπ! Δύο ποντικάκια άρχισαν
να κάνουν βόλτα πέρα δώθε το πεζοδρόμιο! Ο ιδιοκτήτης χαμογελαστός μας διαβεβαίωσε
πως «είναι του μαγαζιού». ΕΜ, ΠΕΣ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ #ΝΟΤ. Αφού είχαμε
χάσει κάθε όρεξη να συνεχίσουμε το φαγητό μας, αρχίσαμε να καλαμπουρίζουμε γύρω
από το τραπέζι. Ο κυριούλης στο μεταξύ, είχε φέρει τον λογαριασμό, είχε μαζέψει
το τραπέζι μας, είχε κλείσει τα φώτα και μας περίμενε να φύγουμε για να κλείσει
το μαγαζί. Άντε τώρα να περιμένεις 15 Έλληνες να σηκωθούν. Μετά από λίγη ώρα και
αφού κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να σηκωθούμε άμεσα, ήρθε και μας ζήτησε να
φύγουμε. Ε και φύγαμε. Μετά από μισή ώρα. Μην μπλέκεις με Έλληνες που έχουν
βγει για φαγητό Παρασκευή βράδυ φίλε μου.
Αυτά
από εμάς!
Ποια
είναι η αγαπημένη σου ασυνήθιστη ταξιδιωτική ιστορία;
xx
 Σε κάθε σχεδόν ταξίδι θα συμβεί κάτι απρόσμενο, κάτι...){kind=link}