... χωρίς «μ», παρακαλώ
Αυτός
ο μήνας ήταν ένας από τους δυσκολότερους που έχω περάσει ποτέ. Τα δεδομένα
άλλαξαν ριζικά με απώλειες, νέες αφίξεις και δράμα στην κοινωνική μου ζωή. Έζησα
πολλά και έμαθα ακόμα περισσότερα αλλά το σημαντικότερο από όλα είναι πως έκανα
χώρο για τον εαυτό μου μέσα στο χάος που επικράτησε, όσο δύσκολο κι αν ήταν
αυτό. Θα καταλάβεις τι εννοώ αν συνεχίσεις να διαβάζεις παρακάτω…
Ας
ξεκινήσουμε λοιπόν τον δεύτερο δεκάλογο, αυτόν του ΟΚΤΩΒΡΗ! Αν δεν έχεις ιδέα
για ποιο πράγμα μιλάω, δες αυτό το post.
Φύγαμε!
Ζωή: Όπως είπα και παραπάνω, ο
Οκτώβρης ήταν ο μήνας που έχασα την κολλητή μου σε ατύχημα και ήταν κάτι που
μου κόστισε πολύ. Δεν σκοπεύω να σου μαυρίσω την ψυχή, μην ανησυχείς. Το
γεγονός αυτό υπήρξε καθοριστικό για την καθημερινότητά μου και ειδικά τις
πρώτες μέρες, κατά τις οποίες προσπάθησα να τιμήσω την μνήμη της κάνοντας
πράγματα που εκείνη θα με ενθάρρυνε να κάνω. Και το σημαντικότερο από όλα αυτά ήταν
η οδήγηση. Αν και έχω το δίπλωμα εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, έβρισκα συνεχώς
δικαιολογίες (από τον καιρό μέχρι την κίνηση που ίσως θα έβρισκα στον δρόμο) να αποφύγω την οδήγηση. Πλέον, το κορίτσι τούτο δω πάει με το
αμάξι κάθε μέρα στη σχολή και σε άλλες σχετικά κοντινούς προορισμούς χωρίς
κανέναν (σχεδόν) φόβο - #proud.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του Οκτώβρη – όπως και κάθε Οκτώβρη- είναι πως η ζωή
μου είναι άλλα ντ’ άλλων: καμία ρουτίνα, κανένα πρόγραμμα, καμία λογική.
Ακόμα και το μεσημεριανό μου έχει αντικατασταθεί από σάντουιτς και κουλούρια. Κι αν με
ξέρεις, αυτό είναι κάααπως σοβαρό. Τέλος πάντων, η προσπάθεια για επιστροφή
στην τάξη και ηθική έχει ξεκινήσει αν και δεν μπορώ να πω ότι τα
αποτελέσματα είναι εμφανή προς το παρόν. Θα δείξει…
Φιλοσοφίες: Όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα στη
ζωή μου ήταν μια αφορμή να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Γι’ αυτό, έκανα ένα βήμα
πίσω σε πολλά πράγματα, ξεκινώντας με τα social media.
Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ζωή έξω από το Instagram περνάω τόση ώρα μπροστά σε μια
οθόνη, που δεν έχω χρόνο για πολλά άλλα πράγματα. Με πρωταρχικό το διάβασμα.
Ναι, ξέρω, Οκτώβρης είναι ακόμα, αλλά να… είμαι τελειομανής και τα θέλω όλα
σωστά, εντάξει; Για να μην πολυλογώ, απομακρύνθηκα από τα social
media
και ένιωσα αμέσως
πιο χαλαρή και ανανεωμένη. Ασχολήθηκα με τον εαυτό μου. Πήγα ένα last-minute
ταξίδι στη Πάρο (, είδα ομιλίες TEDx,
διαλογιζόμουν σχεδόν κάθε μέρα, έκανα μάσκες προσώπου, άκουσα podcasts, διάβασα
ένα τεράστιο βιβλίο (περισσότερα για αυτό παρακάτω) και συναντήθηκα με τις
φίλες μου, που είχα να τις δω τόσο καιρό. Τι καλύτερο από αυτό; Σίγουρα όχι ατελείωτες
ώρες στο Facebook
ή στο Instagram. Η
φιλοσοφία μου, επομένως, ήταν: Να κάνεις ένα βήμα πίσω και να ακούς τι έχει
ανάγκη ο εαυτός σου. Ό,τι σου ζητήσει, κάν’το.
Μέρη: Τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου
τις πέρασα στην Πάρο (εντάξει και μία στη Σαντορίνη), όπου πραγματικά κατέβασα
τον διακόπτη του άγχους και αποφάσισα να περάσω καλά, αν και το μυαλό μου
βρισκόταν συνεχώς στα πολύ κοντινά τότε τραγικά γεγονότα. Έγραψα ένα ολόκληρο post
για αυτό το ταξίδι
οπότε μπορείς να μάθεις παραπάνω για αυτό το #girlstrip εκεί (ΑΦΟΥ διαβάσεις αυτό εδώ,
ε). Ο υπόλοιπος Οκτώβρης γενικά εξελίχθηκε μεταξύ σχολής, σπιτιού και
γυμναστηρίου, για να είμαι ειλικρινής. Α! Πήγα και στο block 146, ένα club
στο Κολωνάκι, το
οποίο δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε αν σκεφτούμε τον υπερβολικό κόσμο σε
έναν σχετικά μικρό χώρο και ένα τελείως κλασικό και αναμενόμενο playlist
με τις περσινές
επιτυχίες που ακούς παντού.
Ταινίες: Είδα, που λες, την καινούρια
ταινία «Bad
times
at
the
El
Royale».
Ήταν μια καλή ταινιούλα, την οποία δυσκολεύομαι να κατατάξω σε ένα συγκεκριμένο
είδος. Ήταν κάτι ανάμεσα σε περιπέτεια, μυστήριο και ίσως είχα κάποια στοιχεία
θρίλερ. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο βαρετή στη αρχή, διότι η όλη υπόθεση
ξεκινά στα μισά της ταινίας. Ως τότε, το όλο σκηνικό θυμίζει ιστορία της Αγκάθα
Κρίστι, καθώς 7 άγνωστοι συγκεντρώνονται τυχαία στο παλιό ξενοδοχείο El Royale και αμέσως
καταλαβαίνεις ότι όλοι θα αναμειχθούν στην υπόθεση. Η ταινία είναι αρκετά
βίαιη, με πολλές εν ψυχρώ δολοφονίες χωρίς καμία ηθική αναστολή. Δεν ξέρω αν θα
την ξανάβλεπα, εκτός κι αν μου έλειπαν τόσο πολύ οι κοιλιακοί του Chris
Hemsworth,
οι οποίοι κόλασαν τον γυναικείο πληθυσμό της αίθουσας σε κάθε σκηνή που
εμφανιζόταν ο Chris
(κυριολεκτικά σε
κάθε σκηνή φόραγε ανοιχτό πουκάμισο). Επίσης, με έπιασε μια νοσταλγία για καμιά
καλή και αγαπημένη ταινιούλα, όποτε είδα για εκατοστή φορά τα Sherlock 1 &
2, για τις οποίες δεν έχω κανένα σχόλιο εκτός του ότι μου έφτιαξαν αμέσως τη
διάθεση, όπως κάθε προηγούμενη φορά άλλωστε. ;)
Μουσική: Στο σημείο αυτό οφείλω να
ευχαριστήσω την αδερφή μου, που μου έστειλε ένα βιντεάκι των 2Cellos, δύο
Κροατών που παίζουν γνωστά ροκ κομμάτια με.. τσέλο! Είναι καταπληκτικοί και δεν
σου ξενίζουν καθόλου στο άκουσμα (ειδικά αν είσαι κάποιος που ακούει ροκ και
έχει κάνει 10 χρόνια μπαλέτο, όπως εγώ). 2Cellos, λοιπόν! Επίσης, όλοι γύρω μου σίγουρα βαρέθηκαν να με ακούν να τραγουδάω με την καταπληκτική φωνή μου το Young Blood των 5SOS και το Girls like you των Maroon 5. ;)
Βιβλια: Θυμάσαι εκείνο το τεράστιο
βιβλίο που ανέφερα πιο πριν; Ε, ήταν το «Άγγελοι και Δαίμονες» του Dan
Brown
(στους
περισσότερους είναι γνωστό και ως Illuminati), γιατί είμαι ένας από αυτούς
τους λίγους που δεν έχουν το διαβάσει και δεν έχουν δει την αντίστοιχη ταινία.
Ουπς. Και επειδή όλοι λένε πως είναι προτιμότερο να βλέπεις πρώτα την ταινία
και ΜΕΤΑ να διαβάζεις το βιβλίο, εγώ διάβασα πρώτα το βιβλίο - #breaktherules.
Προσπάθησα να διαβάζω από λίγο κάθε μέρα και ειλικρινά δεν ήταν καθόλου δύσκολο
να το κάνω, αφού η υπόθεση είναι καθηλωτική, όπως όλα τα βιβλία του Dan Brown (ναι,
τα υπόλοιπα τα έχω διαβάσει όλα).
Τι-βι: Αυτόν τον μήνα παρακολούθησα
λίγη τηλεόραση. Δεν έχασα επεισόδιο από την καινούρια σειρά του Ant1 «Πέτα
τη φριτέζα» που είναι πολύ ανάλαφρη και με καλούτσικο χιούμορ αλλά με πολύυυ
αργή υπόθεση και χαρακτήρες που έχουμε ξαναδεί σε οικογενειακό σίριαλ. Είναι
ό,τι πρέπει για ένα χαλαρό βραδάκι Δευτέρας ή/και Τρίτης, χωρίς αναστάτωση,
αγωνία και δράμα. Και μιας και είπα δράμα: Next Top
Model.
Δεν θα πω ψέματα. Δεν το έχω παρακολουθήσει από τότε που οι διαγωνιζόμενες
μπήκαν στο σπίτι. Έχει κάτι αποκρουστικό αυτό το δράμα, το κουτσομπολιό και τη ψευτιά και στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να το παρακολουθείς εάν έχεις μια στοιχειώδη επαφή με το
ίντερνετ, όπου συζητιούνται τα πάντα για το σόου. Ελάχιστα παρακολούθησα επίσης
και το Voice
και το Ελλάδα
έχεις ταλέντο, όχι μόνο γιατί η όλη διαδικασία είναι πια γνωστή και αναμενόμενη
αλλά και επειδή είμαστε ακόμα στη φάση των audition, τις οποίες βαριέμαι. Πολύ. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι για μια ακόμη χρονιά τα ταλέντα είναι πολλά και υπάρχουν άτομα που χαίρεσαι πραγματικά να τα βλέπεις και να τα ακούς. Ωστόσο, περιμένω το "κυρίως" μέρος των σόου, όπου η κατάσταση θα είναι πιο σοβαρή και οι διαγωνιζόμενοι ίσως είναι πιο προετοιμασμένοι και εντυπωσιακοί. Ίσως από Νοέμβριο τα παρακολουθήσω. Και τέλος, Nomads. Ε, δεν έχω και πολλά να πω.
Δεν ξέρω αν ανήκεις σε εκείνο το 12% του τηλεοπτικού κοινού που το
παρακολουθεί, πάντως εγώ σίγουρα δεν ανήκω. Μετά από τόσα παιχνίδια επιβίωσης
βαρέθηκα βρε αδερφέ!
Ίντερνετ: Θέλοντας να ψάξω για λίγη
έμπνευση, άρχισα να διαβάζω τα blogs
των αγαπημένων μου
youtubers.
Και η αλήθεια είναι ότι τα λάτρεψα! Δεν έχουν παρατήσει το blogging
στο όνομα του YouTube,
κάτι που σημαίνει ότι το blogging
ζει και βασιλεύει. Ερωτεύτηκα αμέσως τον τρόπο γραφής της Anna (The Anna Edit), της Poppy (Poppy Deyes) , της Victoria (In the frow),
της Lily (Lily Pebbles) και της Kate (Kate la vie) ,
όλες διάσημες bloggers και
youtubers εκ Βρετανίας, παρακαλώ. Παρατήρησα γενικά ένα κλίμα ενάντια στην
υπερκόπωση (burnout)
του επαγγέλματος αυτού, κάτι που με έκανε να καταλάβω πως η ζωή των influencers
δεν είναι τόσο
λαμπερή, αλλά μάλλον πιεστική, καθώς πρέπει να παραδίδουν διαρκώς πρωτότυπο,
αψεγάδιαστο περιεχόμενο στο απαιτητικό κοινό. Και δεν εννοώ τις Ελληνίδες ψευτο-instagrammers,
αλλά για εκείνες τις γυναίκες που ξεκίνησαν να γράφουν πριν καν το blogging
γίνει γνωστό, που
έγραψαν βιβλία, που έβγαλαν δικά τους προϊόντα. Πολλές νιώθουν ότι έχασαν τη
δημιουργικότητά τους μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό. Παρακολούθησα επίσης τα vlogtober
(ένα vlog
κάθε μέρα του
Οκτωβρίου) των Estee
Lalonde
και AmeliaLiana,
τις οποίες υπεραγαπώ. Και κα΄τι που είδα τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη. Σε αυτό το vlog ο David Dobrik κάνει έκπληξη μαζί με την Miranda Cosgrove στον Josh Peck! Δύο από τους βασικούς χαρακτήρες της πασίγνωστης σειράς του Nickelodeon "Drake & Josh" συναντιούνται μετά από 4 χρόνια και ο 14χρονος εαυτός μου κυριολεκτικά ουρλιάζει ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ βλέποντας το τηλεοπτικό δίδυμο με το οποίο μεγάλωσα να βρίσκεται ξανά στην οθόνη μου - έστω του Youtube και όχι του Nickelodeon.
Μόδα &
Ομορφιά: Με
τον καιρό να έχει τον ίδιο αναποφάσιστο χαρακτήρα με εκείνον του προηγούμενου
μήνα, βρήκα την ευκαιρία να φορέσω τις αγαπημένες μου σαλοπέτες ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. Είναι
άνετες, ταιριάζουν σε κάθε περίσταση και εφόσον έχω μία τζιν και μια μαύρη,
μπορώ να τις συνδυάσω με οποιαδήποτε μπλούζα θέλω, κοντομάνικη ή μακρυμάνικη,
άσπρη ή ροζ. Τέλειο. Με έπιασε και μια ψύχωση με τα σκουλαρίκια. Κάθε μέρα
άλλαζα σκουλαρίκια για να ταιριάζουν με τα ρούχα μου. Κάτι μου συμβαίνει, δεν
εξηγείται αλλιώς. Συνήθως φοράω τα ίδια σκουλαρίκια για τουλάχιστον ένα
μήνα. Τέλος πάντων, είχε πλάκα, αφού συνειδητοποίησα πρώτον πόσα σκουλαρίκια
έχω πραγματικά ενώ δεν το ήξερα και δεύτερον τι τύπου θα είναι τα
επόμενα που θα αγοράσω (έρχονται εκπτώσεις, μην ξεχνιόμαστε).
Quote: Τελευταίο και καλύτερο, το quote
του μήνα ήταν: make
sure
your
choices reflect your
dreams,
not
your
fears,
δηλαδή σιγουρέψου ότι οι αποφάσεις σου
αντανακλούν τα όνειρά σου, όχι τους φόβους σου. Υποθέτω λοιπόν ότι αντί να
επαληθεύουμε και να υποχωρούμε στους φόβους μας πρέπει να κάνουμε συνεχώς μικρά
βήματα για να φτάσουμε τελικά στο σημείο να πούμε: ζω το όνειρό μου.
Και με αυτό το μοτιβέισον σε αφήνω Οκτώβρη. Ήσουν ο δυσκολότερος μήνας του 2018 αλλά μου έμαθες πολλά. Ευχαριστώ.
Να
χαιρετίσω και εσένα άγνωστε φίλε αναγνώστη, που διάβασες μέχρι εδώ κάτω.
Ευχαριστώ κι εσένα.
xx
