"Δυνατά κάθε φορά" με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Γιάννη Κότσιρα

Ο καλύτερος τρόπος να αρχίσει η νέα χρονιά

Ένα βράδυ που ΄βρεχε μονότονα, έβαλα το κόκκινο φουστάνι μου και πήγα να δω τους δύο αγαπημένους μου καλλιτέχνες επί σκηνής. Όπως λογικά κατάλαβες από τον τίτλο, μιλάω για την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Γιάννη Κότσιρα (ναι, είμαι του λαϊκού-έντεχνου).

Η συνεργασία τους ήταν κάτι για το οποίο ανυπομονούσαν πολλοί και όχι άδικα. Μιλάμε για δύο τεράστιες προσωπικότητες του ελληνικού τραγουδιού που έχουν δώσει τόσα πολλά και αναμφίβολα έχουν πολλά ακόμα να προσφέρουν. Οι δυο τους συνεργάζονται μετά από 20 χρόνια, και παρουσιάζουν ένα σε ένα καταπληκτικό πρόγραμμα στην Ακτή Πειραιώς, με τον τίτλο «Δυνατά κάθε φορά» από τις δύο ομώνυμες μεγάλες επιτυχίες τους.

Πάνω στη σκηνή, οι δύο φωνές δένουν τόσο όμορφα και το αποτέλεσμα είναι ειλικρινά μοναδικό. Αφού τραγούδησαν το καινούριο τους τραγούδι  «Δυο ζωές», συνέχισαν με μεγάλες τους επιτυχίες, τις οποίες ερμήνευαν μαζί ή χωριστά.

Αυτό που μου άρεσε και νομίζω στον καθένα που παρακολουθούσε τη ροή των κομματιών, ήταν η  επιλογή των τραγουδιών, η οποία φάνηκε πολύ προσεγμένη. Το ένα διαδεχόταν το άλλο με έναν τρόπο μαγικό και τόσο μα τόσο λογικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το οποίο νομίζω έμεινε αποτυπωμένο στη μνήμη όλων ήταν η Αρβανιτάκη να ερμηνεύει το …μα δε σε λένε Γιάννη με τον Κότσιρα να απαντά Μ'έχουν βαφτίσει Γιάννη. Και να μην ξεχάσω το Σ’αγαπώ σαν αμαρτία το οποίο έδεσε τέλεια με το Είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας.

Οι μουσικοί που τους πλαισιώνουν είναι επίσης υπέροχοι και να μην ξεχνάμε ότι επίσης εμφανίζονται δύο νέοι πολύ ταλαντούχοι ερμηνευτές, η Βίκυ Καρατζόγλου και ο Παναγιώτης Λάμπουρας με το βιολί του.

Και περνάγαμε ωραία και καψουρευόμασταν όλο και πιο πολύ γιατί να ξέρεις, θα σπάω κούπες για τα λόγια που ‘πες όμως είμαι ερωτευμένος (η) με τα μάτια σου και όλο εσένα θέλω μόνο για αυτό μη μου ξαναφύγεις πια.

Ως ένα κλασικό παιδί που μεγάλωσε ακούγοντας τα τραγούδια του Γιάννη Κότσιρα, ένιωσα να ανατριχιάζω ολόκληρη την ώρα που τραγουδούσε το Έλα και κόψε με στα δυο και μαζί του τραγουδούσε και όοολος ο κόσμος. Ακούγεται λίγο ρομαντικό να το λέω, όμως είναι πραγματικά συγκινητικό να ακούς ανθρώπους κάθε ηλικίας να ενώνουν τις φωνές τους σε ένα τέτοιο τραγούδι παράλληλα με τη μαγευτική φωνή του δημιουργού του. Και πώς να μην υποσχεθώ στον εαυτό μου πως το τραγούδι του γάμου μου θα είναι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ο Φύλακας άγγελος; Το απόλυτο ερωτικό τραγούδι και ίσως ένα από τα λίγα που ξέρω ΟΛΟΥΣ τους στίχους - #proud.  

Για την Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν ξέρω τι να πω. Αν και άρχισα να την ακολουθώ πολύ αργότερα από τον Κότσιρα (δυστυχώς) η γυναίκα αυτή είναι ένα σύμβολο. Μόλις αρχίζει να τραγουδά, ξαφνικά της ανήκει η σκηνή και όλα τα βλέμματα σηκώνονται να την κοιτάξουν. Εκθαμβωτική όπως πάντα, κερδίζει τον σεβασμό του κάθε ακροατή ήδη από τον πρώτο στίχο. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα σου μεταδίδει τη ζωντάνια και την ενέργειά της και σε προσκαλεί να βάλετε μαζί φωτιά στα φρένα.

Και αφού σπάσαμε κούπες, υποσχεθήκαμε στο τσιγάρο που κρατά ο Γιάννης, είχε έρθει η ώρα του αποχωρισμού. Κλαψ…

Μπορώ να πω πως ήταν μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ και σίγουρα ούτε όλοι όσοι ήταν μαζί μου, οι οποίοι βαρέθηκαν να με ακούνε να τραγουδάω τα λιανοχορταρούδια όση ώρα είμασταν στο αμάξι προς το σπίτι - #sorrynotsorry.

Να πάτε παιδιά. Να πάτε να τους δείτε και να περάσετε καλά.

xx

Share: