Ένα φλασμπάκ στην καλοκαιρινή Ουγγρική πρωτεύουσα
Αν
έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο με πρίγκιπες, πριγκίπισσες, ιππότες και όλα τα
συναφή, το σίγουρο είναι ότι θα είχα ταξιδέψει στη Βουδαπέστη, ώστε να κάτσω σε
ένα παγκάκι, να κοιτάξω τη μαγευτική πόλη γύρω μου και να ζήσω το παραμύθι.
Επειδή η Ουγγρική πρωτεύουσα ΕΙΝΑΙ βγαλμένη από τα παραμύθια. Είχα την τύχη να
την επισκεφτώ για δύο μόνο μέρες: αρκετές μόνο για να πάρω μια γεύση
(μεταφορικά και κυριολεκτικά) από τον πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και
τις γεύσεις της.
Σε
αυτό το blogpost
έχω συμπεριλάβει όλα εκείνα τα σημεία της που γοήτευσαν εμένα και τους
εκατομμύρια επισκέπτες της.Όπως ίσως γνωρίζεις, η Βουδαπέστη βρίσκεται στις όχθες του Δούναβη, από τον οποίο διαχωρίζεται στη Βούδα και στην Πέστη. Στην πλευρά της Πέστης, θα συναντήσεις ένα πιο αστικό τοπίο, ενώ στην πλευρά της Βούδας βρίσκονται τα περισσότερα αξιοθέατα, με κυρίαρχο το κάστρο.
Ξεκινώντας
από την Πέστη, επισκεφθήκαμε το νεογοτθικό Ουγγρικό Κοινοβούλιο, ένα τεράστιο
και επιβλητικό κτίριο πάνω στην όχθη του Δούναβη. Κακά τα ψέματα, οι γνώσεις
μου στην επιστήμη της φωτογραφίας είναι λιγοστές, οπότε δυσκολεύτηκα να χωρέσω
σε μια φωτογραφία ένα κτίριο 268 μέτρων σαν αυτό, κάτι που κατάφερα
φωτογραφίζοντάς το από την απέναντι όχθη. Εκεί κοντά βρίσκεται και το έργο τέχνης
με το όνομα «Τα παπούτσια στο Δούναβη», που αποτελεί έναν φόρο τιμής στους 50.000
Εβραίους που εκτελέστηκαν σε εκείνο το σημείο από τους Γερμανούς και Ούγγρους
Ναζί, αφού αναγκάστηκαν να βγάλουν τα παπούτσια τους ως μέγιστο εξευτελισμό. Μια
βόλτα στο πλάι του Δούναβη είναι ό,τι πρέπει – ειδικά κατά το ηλιοβασίλεμα ;)
Επίσης,
στην Πέστη θα έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις τις τοπικές σπεσιαλιτέ, όπως το
γκούλας (είναι πολύ πιο νόστιμο από ότι σε προδιαθέτει το όνομά του) και οι
διάφορες καταπληκτικές σούπες. Παρατήρησα, μάλιστα, πως σαν ορεκτικό προσφέρουν
πάντα κάτι στρογγυλά μικρά ψωμάκια με τυρί, τα οποία λάτρεψα και έτρωγα 4 κάθε
φορά (σε ένα τραπέζι 4 ατόμων, όπου σε κάθε άτομο αντιστοιχούσε ΕΝΑ ψωμάκι, just
saying).
Μία λίγο εναλλακτική πρόταση για δείπνο είναι το ξακουστό Sir
Lanselot.
Στο εστιατόριο αυτό, η διακόσμηση θυμίζει καπηλειό του Μεσαίωνα, οι σερβιτόροι
είναι ντυμένοι με ρούχα της αντίστοιχης εποχής και… δεν υπάρχουν πιρούνια! Αυτό
όμως που κάνει την εμπειρία αξέχαστη είναι τα μικρά σκετσάκια κατά τη διάρκεια
της βραδιάς, όπου ηθοποιοί και χορεύτριες προσφέρουν γέλιο και θαυμασμό με τους
διαλόγους (στα ουγγρικά και στα αγγλικά) και τα κόλπα τους. Έχει ειπωθεί ότι
έχει γίνει πολύ τουριστικό τα τελευταία χρόνια, όμως όπως και να ‘χει, είναι
μια υπέροχη εμπειρία ;)
Η Πέστη είναι πολύβουη, με πολύ κόσμο να
μετακινείται στις δουλειές και στα μαγαζιά με αυτοκίνητο ή με τα ΜΜΜ (αγάπησα
το πορτοκαλί τραμ σε πορτογαλικά vibes). Για μηχανάκι ούτε λόγος.
Αντιθέτως, οι Ούγγροι προτιμούν τη μετακίνηση με ποδήλατο, με αποτέλεσμα να
υπάρχει ειδικό φανάρι και λωρίδα στον δρόμο (και όχι στο πεζοδρόμιο) για τους
ποδηλάτες. Ακόμα και μεταφορές κούριερ είδαμε να γίνονται με το ποδήλατο! Οι
δρόμοι είναι πλατιοί και παντού υπάρχουν μαγαζιά και εμπορικά κέντρα, με μάρκες
που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα και πάλι καλά γιατί θα ήμουν η καλύτερη
πελάτισσα.
Στη
Πέστη βρίσκεται επίσης και η εκκλησία του Αγ. Στεφάνου, αφιερωμένη στον Στέφανο
Α΄ της Ουγγαρίας (969-1038) τον πρώτο Χριστιανό Βασιλιά της χώρας και ιδρυτή
του Ουγγρικού κράτους. Ο τρούλος της είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός και
το εσωτερικό της… αχανές: έχει χωρητικότητα 8.000 ατόμων! Και κάτι
αξιοπερίεργο: έχει ακριβώς το ίδιο ύψος με το Κοινοβούλιο (96 μέτρα)!
Και
να μην ξεχάσω το κάστρο Vajdahunyad (Βαϊνταχουνιάντ προφέρεται, αλλά δεν έχω
ιδέα πώς), το οποίο βρίσκεται περιτριγυρισμένο από τα δέντρα του πάρκου Varosliget (μη ρωτήσεις πώς προφέρεται,
πλιζ) δίπλα σε μια πανέμορφη λίμνη! Το κάστρο είναι σαν να έχει βγει από παιδική
φαντασίωση, όταν παίζαμε τις πριγκίπισσες σε πανέμορφα κάστρα (ΣΙΓΟΥΡΑ δεν
είμαι η μόνη που έκανε αυτό). Την ημέρα που το επισκεφτήκαμε είχε λιακάδα και οι
Ούγγροι δεν είχαν χάσει τη ευκαιρία να πάνε στο σημείο για να διαβάσουν το
βιβλίο τους μέσα στην ησυχία, να κάνουν πικ-νικ, βαρκάδα ή ηλιοθεραπεία. Ναι. Ηλιοθεραπεία.
Περνάμε
λοιπόν μια από τις τεράστιες και διακοσμημένες με λιοντάρια γέφυρες και
φτάνουμε στη Βούδα. Εκεί, δεσπόζει το Κάστρο, το οποίο νομίζεις πως είναι
σκηνικό από ταινία της Disney
και ότι από στιγμή σε στιγμή θα δεις ιππότες, υπηρέτες, άμαξες και πρίγκιπες. Αντιθέτως,
αντί για τον πρίγκιπα των ονείρων σου καβάλα σε ένα λευκό άλογο, θα δεις
ορδές τουριστών να φωτογραφίζονται σε κάθε σημείο, οπότε θα σε συμβούλευα να
πας από νωρίς. Στο κέντρο του κάστρου δεσπόζει το άγαλμα του Στεφάνου, βασιλιά
της Ουγγαρίας, ο οποίος παρουσιάζεται έφιππος. Επίσης, θα δεις την εκκλησία του
Αγίου Ματθαίου, με την πανέμορφα μοτίβα στη σκεπή της και την εκπληκτική διακόσμηση
στο εσωτερικό της. Αναμφίβολα, τα βλέμματα τραβάει ο Προμαχώνας των Ψαράδων,
τους οποίους σύμφωνα με τον θρύλο περιφρουρούσε η συντεχνία των ψαράδων. Από
εκεί μπορείς να δεις την καλύτερη θέα της πόλης, του Κοινοβουλίου και του Δούναβη
και φυσικά του υπόλοιπου κάστρου πίσω σου. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για αυτό το
μέρος, ειλικρινά. Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.
Γύρω
από το κάστρο υπάρχουν πολλά τουριστικά μαγαζάκια με κάθε λογής μπιχλιμπιδάκι.
Εγώ αγόρασα πάπρικα, αφού ο ντόπιος πωλητής με ενημέρωσε ότι το καρύκευμα αυτό
παράγεται στη περιοχή και χρησιμοποιείται σε όλα σχεδόν τα ουγγρικά φαγητά. Θα
βρεις ακόμη παραδοσιακά ρούχα, δερμάτινα και τα κλασικά σουβενίρ.
Από
τον Προμαχώνα θεωρείται ότι φαίνεται η καλύτερη θέα της πόλης και δεν μου έκανε
καθόλου εντύπωση που όλοι το προτείνουν. Η πανοραμική θέα είναι πράγματι καταπληκτική.
Δυστυχώς,
είχαμε μόνο δύο μέρες διαθέσιμες για να αφιερώσουμε στη Βουδαπέστη, με αποτέλεσμα
να μην δούμε όλα τα αξιοθέατα, όπως ο λόφος Γκέλερτ, η Εθνική πινακοθήκη, το
Μουσείο Στρατιωτικής ιστορίας, η κρατική Όπερα και το νησί της Μαργαρίτας. Η
πιο μεγάλη ατυχία ήταν το γεγονός ότι λόγω του υπερβολικά ζεστού καλοκαιριού, η
στάθμη του Δούναβη είχε κατέβει αρκετά, οπότε τα ποταμόπλοια είχαν αποσυρθεί. Είναι
να είσαι γκαντέμης, σαν εμένα.
Όπως
και να έχει, με κρουαζιέρα στον Δούναβη ή χωρίς, η Βουδαπέστη είναι μια πολύ
όμορφη πόλη. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι περίμενα πολλά παραπάνω κρίνοντας από
όλα όσα είχα ακούσει για αυτήν. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ομορφότερη πόλη της Ευρώπης ούτε ότι έχει διατηρήσει
την αυθεντικότητά της. Μάλλον έχει γίνει αρκετά τουριστική, με συνέπεια να
χάνεται ένα μεγάλο μέρος του ρομαντισμού που είχαν νιώσει οι περισσότεροι
άλλοτε. Ίσως και να φταίει το ότι την επισκέφτηκα σε μια περίοδο ιδιαίτερα
τουριστική.
Θα
ήθελα να την επισκεφτώ ξανά, όμως σε μια αρκετά μεγαλύτερη ηλικία. Προς το
παρόν, δεν βρήκα ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά τον νεανικό τουρισμό. Μη με
κακοπάρεις, τη βρήκα απίθανη, ωστόσο θα ήταν ψέματα να πω ότι είναι η αγαπημένη
μου Ευρωπαϊκή πόλη (Βιέννη, θα είσαι πάντα η μοναδική μου αγάπη- ειλικρινά και
όχι όπως θα το έλεγε ο Μάνθος).
Να
την επισκεφτείς, λοιπόν, κάποια στιγμή που θα θες ήρεμες διακοπούλες σε ένα
μέρος χωρίς έντονες συγκινήσεις και έξαλλες δραστηριότητες κα εμπειρίες, εκτός
του να κάνεις 100άρι σπριντ για να προλάβεις εκείνο το τέλειο σημείο για
φωτογραφία πριν από εκείνον εκεί τον Κινέζο που το λιγουρεύεται.
xx
